Rozdział czterdziesty dziewiąty

Jade's P.O.V

- Już dwudziesta? - pytam wykończona psychicznie. Susan przestała płakać, właściwie przestała wydawać z siebie jakiekolwiek odgłosy. Kiwa martwo głową, po czym dalej rozpaczliwie wygląda na zmianę przez wszystkie szyby. - Spokojnie, nie wpadaj w panikę.

Powtarzam to non stop, sama się okłamując. Strasznie panikuję, cholernie panikuję. Tracę nadzieję i mam ochotę znowu się rozpłakać.

- To szaleństwo - mówi.

- Tak - zgadzam się. - Ale my nigdy nie byliśmy normalni.

I wtedy nasze głowy momentalnie obracają się w stronę telefonu, który wydaje z siebie pierwsze nuty dzwonka. Czuję się, jakby oblała mnie zimna woda, ale staram się to ukryć. Wyprzedzam Susan i łapię mojego iPhon'a, zauważając od razu, że to Louis dzwoni.

- Halo? - pytam drżącym głosem.

- Mamy go - Słyszę chłopaka po drugiej stronie, na co zatrzymuję gwałtownie samochód.

- Och, dzięki  Bogu - wzdycham i mocno odchylam się do tyłu. Kładę głowę na zagłówku i 
zaciskam oczy.

***********

Z hukiem wpadamy do domu. Wbiegamy do salonu, gdzie są już wszyscy. Lena, rodzice, Dan, Lucy, Louis, Harry... i Aron. Patrzę na niego zmęczona, ale szczęśliwa, jednak on nie podnosi głowy. Panią Black przechodzą rytmiczne dreszcze. Pewnie jeszcze nie może się uspokoić. Zresztą jak wszyscy. Podbiegam do mojego przyjaciela, który siedzi osobno na jednej z kanap, po czym oplatam go ramionami i mocno do siebie przyciągam, zanosząc się histerycznym płaczem. Teraz nie muszę już udawać, że jestem silna. Wszystkie emocje opuszczają mnie na raz. 

Pozostali wybudzili się nagle z jakiegoś amoku, zaczynają na raz coś mówić, pytać, a sam Aron przyciąga mnie do siebie. Czuję od niego silny zapach nikotyny, musiał strasznie dużo palić.

- Co ty chciałeś zrobić? - pytam cicho. 

Ktoś za mną zaczyna tracić nad sobą kontrolę. Odwracam się i widzę, że wszyscy są we mnie wpatrzeni. Louis podtrzymuje Susan, która ledwo stoi się na nogach, cała moja rodzina siedzi z Danem w jednej części salonu, a Harry i Lucy osobno, w różnych częściach pomieszczenia. To pani Black zaczyna coraz szybciej oddychać.

- Jak mogłeś mi to zrobić?! - wrzeszczy nagle, podchodzi do Arona, po czym zaczyna uderzać go w plecy. Dan reaguje pierwszy, podchodzi do niej, po czym delikatnie odciąga ją od bruneta, który nawet nie odwraca się w stronę cioci.  - Jesteś moją jedyną rodziną, kocham cię jak swoje dziecko! - krzyczy.

- Lucy, nie teraz - mamrocze Dan, starając się ją odciągnąć na bezpieczną odległość. - On nie jest teraz w stanie o tym myśleć. Jest bezpieczny, już dobrze.

- A co ty możesz o nim wiedzieć?! - pyta wściekła, starając się mu wyrwać.

- Znam go dłużej niż  ty - gromi ją ojciec Susan, a ta milknie w momencie. Pozwala się odprowadzić na miejsce, gdzie wcześniej siedziała.

Moja uwaga skupia się na tym, że Aron puszcza mnie i oddala się jak najdalej, na drugi brzeg kanapy. Otwieram usta, chcąc coś mu powiedzieć, ale zamiast tego zwracam się do Harry'ego:

- Gdzie go znaleźliście? - pytam.

- W Skrzeczącej Przystani - mówi, ale patrzy na mnie znacząco. Marszczę brwi zdziwiona. Kłamie?

Susan chcę do nas podejść, ale jej nogi uginają się pod nią, więc po prostu zostaje w miejscu. 

- To wszystko... - odzywa się moja przyjaciółka, starając się jakoś odpowiednio opisać zaistniałą sytuacje, ale brakuje jej słów. Wzdryga się od dotyku Lou, kiedy ten kładzie jej dłoń na ramieniu, ale przysuwa się do tyłu, żeby dotknąć plecami jego ciała. - Chciałeś się zabić - Su zmaga się z wypowiedzeniem tego stwierdzenia. Jakby coś w jej gardle blokowało je przed wypowiedzeniem tego słowa.

 Aron znowu nie podnosi wzroku. Dalej siedzi w bezruchu. Czy on jest naćpany? Co on robił, gdziekolwiek był?

- Trzeba go zawieźć do szpitala? - pyta za mnie mój ojciec. 

- Nie wiem. Wydawało mi się, że nic nie brał - Słyszę Louis'a. - Po prostu... potrzebuje czasu. 

- Aron, doskonale wiesz, że wszyscy cię kochamy - mówię błagalnie, starając się jakoś zwrócić jego uwagę na siebie. 

- Nie mów do mnie jak do pieprzonego dziecka - syczy, odzywając się pierwszy raz odkąd tu siedzimy. - Nienawidzę się za wszystko co się stało. Nie mogę patrzeć na to miejsce, przypomina mi o tym... co już się skończyło - Wszyscy wstrzymujemy oddechy, żeby słyszeć co mówi. Najtrudniej przychodzi to Susan, bo wiem, że ta ma ochotę wydrzeć się na niego. Może nawet go uderzyć, nasłuchać się od niego, że jest niezrównoważona psychicznie. Zawsze tak było, zawsze właśnie tak rozwiązywali problemy.

- To co masz zamiar zrobić? - pyta go moja przyjaciółka, drżącym ze zmęczenia głosem. - Mógłbyś iść do psychiatry, albo coś w tym rodzaju. 

I wtedy Aron pierwszy raz podnosi na nią wzrok. Przeszyty bólem, w oprawie czerwonych od płaczu białek. Patrzy na nią, przez chwile walcząc sam ze sobą. Jednak jedna jego część przegrywa, kiedy widzi, chyba, Louis'a, stojącego za nią.

- Wyjechać. Do Polski - mówi, a w salonie powietrza zagęszcza się tak strasznie, że większość z nas nie może oddychać. Susan wypada z pokoju, Lucy wybucha płaczem, a pozostali walczą ze sobą, żeby głośno nie protestować.

************************

Minęło pięć dni. Pięć dni ciszy, znikomych rozmów. Cały kontakt ze strony Black'ów został ucięty, czasami tylko zdarzyło mi się, że pojechałam do nich. Jednak za każdym razem przekonywałam się, że to tylko złudne nadzieje, że to ja będę powodem, dla którego Aron zostanie. Chłopak nie chciał nawet słyszeć, że jestem w jego domu i żądam rozmowy z nim. Był zajęty pakowaniem się.

Z Susan nie jest lepiej. Cały ten czas przesiedziała w swoim pokoju, nie chcąc nikogo widzieć. Ja, Louis i Harry jesteśmy w tej sytuacji beznadziejnie bezradni. Nie pozostało nam nic innego, jak tylko siedzieć i czekać, aż Aron rzeczywiście wyjedzie i zostawi nas, tym samym skazując naszą znajomość na koniec. Z drugiej strony, skoro tego właśnie chce? Chce się od nas odciąć, zacząć na nowo, bo nie może wytrzymać teraźniejszego życia?

Wzdrygam się pod dotykiem Harry'ego, który kładzie dłoń na moim ramieniu. Odwracam się i patrzę na niego gniewnie. 

- Siedzisz  tutaj strasznie długo - mówi i przysiada się obok mnie. 

- No to co? Balkon to bardzo dobre miejsce na przemyślenia - stwierdzam dobitnie.

- Od prawie tygodnia nic nie robisz. Nie byłaś u lekarza, siedzisz tutaj i palisz. Martwię się - Wyciąga dłoń przed siebie i chwyta paczkę papierosów, która leży obok mnie.

- A co twoim zdaniem powinnam zrobić? Wziąć się w garść? Myślisz, że to takie proste? - Patrzę na niego z wyrzutem, po czym zabieram moją własność z jego rąk. 

- Dzisiaj jest pogrzeb Alberta. Idziesz? - pyta po chwili ciszy, na co ja kiwam głową.

- Oczywiście, że tak. Aron nie  zasłużył sobie na to, żeby przebywać tam sam - mówię poważnie, odpalając papierosa, którego trzymam w zębach. - Co z Susan?

- Louis i jej tata znowu próbują z nią rozmawiać. Idziesz do nich?

- Nie. Z nią teraz nie ma sensu rozmawiać. Czasami musi pobyć chwilę sama. Nie rozumiem tego ich parcia, żeby teraz koniecznie zmuszać ją do rozmowy - Wzruszam ramionami. 

Przez pięć dni wszystko stanęło w miejscu. Moja relacja ze wszystkimi zatrzymała się na jednym etapie i działa według jednego schematu. Nie odzywamy się do siebie, a jedynym prowodyrem krótkiej, wymuszonej rozmowy jest zazwyczaj Harry, który usilnie stara się nas doprowadzić do ładu i znajomego porządku. Póki co - bezskutecznie.

- Pogrzeb jest wieczorem. Jutro rano musimy być na lotnisku. Zacznij się może pakować - Chłopak podnosi się, po czym wraca do mojego pokoju. Marszczę brwi i patrzę na niego, kiedy się oddala.

- Lecimy do Irlandii już jutro? - pytam z niedowierzaniem. 

- Tak, jest dwudziesty szósty sierpnia. Powiedziałaś rodzicom? - Zaplata ręce na piersi i posyła mi zarozumiałe i wymowne spojrzenie.

- Wiesz, że nie. Zaraz to zrobię - mówię zrezygnowana, po czym wracam do mojej poprzedniej pozycji. - Albo po prostu polecę. Mam to gdzieś.

- Nie zrobiłabyś tego, bo za bardzo liczysz się ze zdaniem rodziców - dokucza mi zza moich pleców. - Lepiej rusz się do ich gabinetu teraz, żebyś zdążyła ich ubłagać. Chyba, że nie chcesz lecieć.

- Doskonale wiesz, że chcę i to był mój pomysł. Wyobraź sobie, że pamiętam jeszcze o twoich problemach i nie zapomniałam o bożym świecie - obruszam się. Gaszę niedopalonego papierosa, bo jakoś mija mi ochota na palenie w tym momencie. Wracam do pokoju i spotykam się z wzrokiem Harry'ego, który wierci we mnie dwie dziury.  - No co?

- Nic - burczy, a ja wywracam oczami.

- Możesz zająć się sobą? Cały czas za mną chodzisz, cały czas wywierasz na mnie presje - stwierdzam, podchodząc do szafki z książkami, które obecnie czytam.  Przejeżdżam po nic palcami, zastanawiając się, czy mam teraz zabierać się za jej czytanie, czy nie będę w stanie nic z niej zrozumieć.

- Co ja ci zrobiłem, że jesteś taka? - pyta z przekąsem.

- A czego wymagasz? Żebym miała dobry humor w obecnej sytuacji? - Odwracam się do niego.

- Wymagam od ciebie, żebyś była sprawiedliwa - stwierdza, po czym wychodzi z pokoju.

Wypuszczam głośno powietrze i jęczę zdesperowana. Nie mam siły go przepraszać, nawet szczególnie mi na tym nie zależy. Przynajmniej nie teraz. Może rzeczywiście zachowuję się nie fair? Marszczę czoło. Tak, zdecydowanie jestem niesprawiedliwa. Mimo, że nie chcę przyznawać mu racji, muszę przyznać, że zdecydowanie ją miał jeżeli chodzi o jutrzejszy wyjazd. Trzeba rodziców uprzedzić, żeby mieli jakiś wgląd sprawę trochę wcześniej. Emocje muszą opaść do wieczora, żebyśmy nie rozstawali się w niezgodzie. Z niechęcią schodzę na dół.

- Mam deja vu - mówię sama do siebie, kiedy przypominam sobie sytuację, w której to informowałam rodziców o moim planie pogoni za Harry'm. Nie wiem, jak to wpłynie na Davida i Tinę. Od czasu, kiedy dowiedzieli się, co tak naprawdę działo się z Aronem i dlaczego, mają dystans do wszystkich moich pomysłów. Po prostu się martwią. Teraz oboje są pewnie zdenerwowani, bo podobnie jak my, idą na pogrzeb Alberta. 

Myślisz o tym, że są zdenerwowani trochę za późno - karcę siebie w myślach, kiedy pukam do drzwi gabinetu. Wsadzam głowę do środka. Wieża jest wyłączona, jest cicho. Nie słuchają Jazz'u? Przełykam ślinę, bo wiem, że to wskazuje tylko na to, że ich nastrój jest zdecydowanie gorszy, niż myślałam. Nie wiedziałam, że ta sprawa tak na nich wpłynie. Boże, ten wyjazd w tym momencie to naprawdę dobry pomysł? Nie, muszę pomóc Harry'emu, muszę dowiedzieć się o co chodzi.

- Tak? - Mama podnosi głowę znad swoich papierów, kiedy tylko mnie widzi. Uśmiecham się do niej blado, po czym podchodzę do krzesła przed jej biurkiem.

- Gdzie tata? - pytam, kiedy zauważam brak mojego rodziciela. 

- Pojechał do Lucy. Stara się ją postawić na nogi - mówi ze smutkiem, a ja otwieram usta. 

- Jest z nią bardzo źle? - decyduję się w końcu zadać pytanie, którego się boję.

- Staram się ją namówić na psychologa, ale ona twierdzi, że nie jest chora, że da radę - Wywraca oczami i składa w kupkę jakieś papiery. - Myślę, że wyjazd Arona to zły pomysł. Powinni się teraz trzymać razem, zwłaszcza, że potrzebują się oboje.

- Wiesz, czasami wyjazd może dobrze zrobić - sugeruję delikatnie, sprowadzając rozmowę na właściwy tor. Po chwili ciszy dodaję: - A jeżeli rozmawiamy już o wyjeździe...

- Tak? - Spogląda na mnie zdziwiona.

- Harry chciałby jechać z nami do... swojej rodziny w Irlandii... i chce nas przestawić... swojemu wujkowi - wymyślam na poczekaniu. - Chciałby, żebyśmy lecieli z nim do Irlandii. 

- Kiedy? - Mama ściąga okulary. Zaciskam brwi, po czym mówię cicho:

- Jutro. 

- Po tym co się stało, chcesz lecieć do Irlandii? Naprawdę? - pyta z niedowierzaniem. - Jade, to zupełnie absurdalne.

- Harry chciał lecieć od dawna, to ta sytuacja teraz wszystko skomplikowała. Planował to od stu lat! - wyrzucam z siebie obrażona.

- Nie krzycz. To szaleństwo - Tina załamuje ręce, a ja patrzę na nią błagalnie. - Jesteś dorosła, to ty decydujesz. Nie wiem, powiedz ojcu jak wróci - mówi, a ja z uśmiechem kiwam głową. To znaczy mniej więcej tyle, że się zgodziła.

Wychodzę z pomieszczenia i wyciągam telefon z kieszeni. Próbuję się dodzwonić do któregoś z przyjaciół, ale żaden nie raczy odebrać. Stwierdzam, że w takim razie, trzeba sięgnąć po inne środki. Wciągając buty na nogi, wychodzę z domu i biegnę do Susan. Przeskakuję przez schodki, po czym bez pukania wchodzę do domu, krzycząc tylko ,,Dzień dobry!"

Nie słyszę nic w odpowiedzi, ale drzwi są otwarte, ktoś musi tu być. Wchodzę na górę, a po chwili widzę, że Louis systematycznie uderza ręką w drzwi Su.

- Otwieraj. Te. Pierdolone. Drzwi! - krzyczy zdenerwowany. - Dlaczego to wszystko zawsze odbija się na mnie? - burczy zdenerwowany, po czym opuszcza ręce wzdłuż ciała.

- Bo to jest urok przyjaźnienia się z Susan Fox - wyjaśniam, a ten wzdryga się i gwałtownie obraca. - Jest zła?

- Wściekła na mnie i swojego ojca. Powiedziała mu o Irlandii, na co ten stwierdził, że nigdzie nie leci. No i teraz panna Fox jest wściekła, wywaliła mnie z pokoju, bo nie jestem niczemu winny, więc trzeba się na mnie wyżywać - warczy wściekły, a ja uśmiecham się do niego pokrzepiająco. 

- Wszyscy mamy zły dzień. Trzeba dzisiaj tylko wytrwać pogrzeb, jutro rano nie zabić się w drodze na lotnisko, a jakoś to przetrwamy. A co do niej, nie martw się - mówię ciszej, wskazując głową na drzwi do pokoju. - Jest wściekła na Arona, bo ją zostawia. 

Potem mówię mu, że u mnie rozmowa o Irlandii, chociaż jeszcze nie została w pełni zakończona, przebiegła gładko. Staram się jakoś odwrócić jego uwagę od Susan, ale on jest tak pochłonięty myślami na jej temat, że z bólem serca przyznaję przed sobą, że mi się to nie uda. 

- Czekaj, pomogę ci ją przekonać, że jest niesprawiedliwa i głupia - mówię z udawanym oburzeniem, po czym podchodzę do drzwi. - Kontrola, sanepid i te sprawy!

- Idź sobie - Słyszę zza dzielącej nas bariery.

- Susan Fox, jest pani podejrzana o przechowywanie nielegalnych substancji na terenie tego pokoju! - krzyczę, udając złą. - Gdzie jej ojciec? - pytam cicho Lou.

- U Lucy, nie ma go w domu - odpowiada szeptem.

- Kurwa, otwieraj! - wrzeszczę, wiedząc, że pan Dan mnie nie usłyszy. - Susan, bo pokażę Louis'owi te zdjęcia z dzieciństwa, o których miałam zapomnieć - wygrażam się, aż w końcu słyszę szczęk zamka. 

Moja przyjaciółka patrzy na mnie z góry z nienawiścią. Uśmiecham się do niej.

- Jak nastrój? 

- Jak możesz pytać, skoro Aron wyjeżdża? - wybucha szlochem, a ja widzę, że moim głupim zachowaniem nie wskóram dużo. - Rozumiesz, że może zniknąć na zawsze? Nie potrzebuję twojej sztucznej radości. Przeżywasz to pewnie tak samo jak ja - mówi, wycierając łzę z policzka.

- Minęło pięć dni - zaczynam, ale przyjaciółka nie daje mi dokończyć.

- I to jest twój sposób na radzenie sobie z tym? Udawanie sztucznie, że nic się nie dzieje? Proszę cię, zbyt dobrze cię znam, żeby nie wiedzieć, że zawsze tak robisz. Udajesz - syczy, po czym odwraca się i siada na łóżku.

Stoję sparaliżowana i zastanawiam się, jak i czy w ogóle powinnam się jej odgryzać. W końcu złość bierze we mnie górę. Otwieram usta, ale w tym momencie Louis chwyta mnie za rękę i wyciąga mnie z pokoju.

- Puść mnie - Wyrywam mu się ze złością. - Chcę z nią porozmawiać.

- A ja nie chcę, żebyście się kłóciły. Obie jesteście przejęte i wściekłe. Uspokój się - gani mnie, na co w odpowiedzi patrzę na niego spode łba.

- Jakby to była twoja sprawa - burczę.

- To twój jedyny argument, kiedy jesteś zła, daj sobie siana - mówi znudzony, trzymając moją rękę i ciągnąć mnie po schodach na dół. Mój zmienny nastrój doprowadza mnie do szału, bo męczy mnie w każdym tego słowa znaczeniu. Nie wytrzymuję już ze sobą. Marszczę brwi i daje mu się ciągnąc gdzieś przed siebie. Może to ja jestem najmniej normalna w całej naszej gromadce?

- Jade? Słuchasz?  - Lou szturcha mnie w ramię i patrzy na mnie znacząco.

- Nie - przyznaję. - Co mówiłeś?

- Pytałem o to, gdzie jest Harry. 

- Nie wiem, obraził się na mnie i wyszedł. I tak, próbowałam się do niego dodzwonić - dodaję od razu, kiedy tylko widzę jego wymowne spojrzenie. - Gdzie mnie ciągniesz? - orientuję się w końcu co się dzieję.

- Jak najdalej od Susan. Idź do domu, a ja postaram się poszukać Styles'a. Musimy zdążyć na pogrzebem. Będziesz, prawda? - pyta przez ramię, wyciągając mnie z domu.

- Oczywiście - mówię mało subtelnie, jakbym czuła żal do Louis'a, że w ogóle śmiał pomyśleć, że mnie nie będzie.

*******

Kiedy tata przyjeżdża, nie jest zadowolony po prostu z faktu, że żyje. Męczenie Lucy i namawianie ją na psychologa zdecydowanie go wykończyło. Wiadomość o jutrzejszym wyjeździe nie miała prawa poprawić mu humoru. Po dwudziestu minutach wykłócania się z nim, udaję nam się dojść do porozumienia. Argumentuję swoją decyzję tym, że jestem dorosła, są wakacje, a oprócz tego, szybko wrócimy do domu. 

Louis przywozi Harry'ego do domu, znajdując go w jakiejś kawiarni, czy Bóg wie gdzie. Pan Ciemności tryska humorem tak bardzo, że nie szczycąc mnie nawet spojrzeniem, kieruje się na kanapę, na której oddaje się swojej ulubionej rozrywce, jaką jest czytanie książek. Nie mogę go winić za jego nastrój, nie dość, że jest niewyspany, bo notorycznie odmawia zasypiania, to kilka godzin temu się na nim wyżyłam. Patrzę na niego, niepewna czy powinnam podejść i przeprosić go za zdarzenia rano. Nie wiem, czy wgapiam się w niego wybitnie nachalnie, ale ten w pewnym momencie mówi:

- Przebierz się w coś czarnego. Zaraz wychodzimy, a póki co, ty nie robisz nic, oprócz gapienia się.

Macham na niego ręką. Jeżeli do tej pory wahałam się nad opcją przyznania swojej winy, on teraz pomógł mi podjąć decyzję. Jest chamski, nie mam zamiaru z nim rozmawiać.

Nie wiem dlaczego cały dzień przeminął mi tak szybko. Nic nie trzyma się kupy, pojedyncze, szczątkowe informacje docierają do mnie w sposób zniekształcony, a ja nie mam czasu się nad nimi zastanawiać. Udaję mi się wywnioskować tylko tyle, że Susan jest obrażona na swojego tatę, bo ten nie chcę się zgodzić na jej wyjazd do Irlandii. Właściwie obie nie potrzebujemy zgody ich rodziców, pytamy ich o zdanie dla ich aprobaty i zachęty do działania. Dlatego Su jest zła, pewnie chciała, żeby tata przyznał jej rację, że tak, wyjazd do Irlandii do super pomysł.

Męczę się z czarnym suwakiem w mojej sukience. Nie miałam jej na sobie od któregoś z niepamiętnych koncertów w szkole muzycznej. Albo przytyłam, albo sukienka się skurczyła. W duszy przeklinam swoje zbyt małe rozciągnięcie, kiedy nie mogę zapiąć do końca zamka. Patrzę na siebie w lustrze. Sukienka nie przypada mi do gustu. Jej czarna barwa jest depresyjna, zbyt depresyjna. Wykrzywiam usta we wszystkie strony, kiedy zauważam, że w drzwiach pojawia się Harry.

- Twoi rodzice i reszta mówią, że masz już schodzić, bo się spóźnimy - rzuca obojętnie, starając się na mnie patrzeć.

- Już, potrzebuję tylko minuty - odwarkuję mu, bo ja również nie mam ochoty na dalszą rozmowę, która pewnie skończyłaby się w momencie, w którym oboje wytykalibyśmy swoje błędy. Tak, wiem, że jestem niesprawiedliwa, ale jestem utwierdzona w przekonaniu, że mam do tego prawo. 

Wyciągam ręce za sobą, żeby dopiąć do końca suwak. Harry widząc moje starania, robi to, co zawsze. Zachowuje się idealnie tak, jak powinien. Podchodzi do mnie, zabiera moje ręce, którymi bezradnie próbuję coś zdziałać, po czym zapina suwak. Przytrzymuję swoje rozpuszczone włosy, żeby dać mu dostęp do miejsca na wysokości łopatek. 

- Proszę - mówi cicho. Odwracam się do niego i patrzę na niego z dołu. - W obcasach nie jesteś już taka urocza - mówi z bladym uśmiechem. Odpowiadam mu tym samym.

- Zawsze jestem urocza. Teraz po prostu jestem normalnego wzrostu - śmieję się. Biorę głęboki wdech, znowu podnoszę na niego wzrok i pytam: - Gdzie byłeś cały dzień?

- W tej piekarni, gdzie jedliśmy śniadanie - tłumaczy obojętnym tonem, ale wzrokiem ucieka gdzieś na ścianę. Podnoszę brwi i zaciskam usta.

- Było ci przeze mnie przykro? - Podnoszę rękę i chwytam jego dłoń. 

- Czy ja wiem? To chyba kwestia tego, że wszystko teraz się na siebie nakłada i nikt nie daje sobie rady - stwierdza, kreśląc kciukiem kółka na mojej dłoni. 

- Może. Przepraszam - dodaję od razu, a Harry uśmiecha się słabo. Nachyla się nade mną, po czym mnie przytula.

- Nic nie szkodzi. A teraz chodź, bo twoi rodzice na nas czekają - szepcze, gładząc moje plecy. Kiwam głową, po czym daję mu się zaprowadzić na dół. 

Kiedy zakłada buty, a ja stoję obok, obrzucam go badawczym spojrzeniem. Harry w czarnej koszuli i spodniach to zdecydowanie coś nowego.

- Wyglądasz inaczej - mówię, a on podnosi na mnie spojrzenie.

- Jak pajac? Louis już mnie uświadomił - Podnosi się na nogi, tak, że teraz znowu jest wyższy ode mnie, mimo iż różnice zniwelowałam chociaż trochę obcasami. 

- Nie. Wyglądasz całkiem dobrze - komplementuję go, po czym mijam go i wychodzę z domu. Rozglądam się po podjeździe. Zauważam, że czarnego Galanta już nie ma, Susan musiała pojechać wcześniej. Louis czeka na Harry'ego w Skodzie, a moja rodzina właśnie morduje się z wyprowadzeniem wozu na ulicę. 

- Może pojadę z wami? - pytam cicho Harry'ego, który patrzy na poczynania mojego ojca za kierownicą razem ze mną. 

- Jak chcesz. Twój tata ma chyba fatalny nastrój - zauważa, a ja przyznaję mu rację. Krzyczę do mamy, która opuszcza szybę, że nie mam zamiaru jechać do kościoła z nimi. Udaję się za Harry'm do ich auta, po czym zajmuję miejsce z tyłu. 

- Susan pojechała z tatą? - pytam, kiedy Tomlinson odpala i patrzy znacząco na Harry'ego. Nikt nie udziela mnie odpowiedzi, więc jeszcze kilka razy ponawiam swoje pytanie. W końcu zaczynam szturchać kierowcę w ramię, na co ten odgania mnie zdenerwowany ręką.  Kiedy zatrzymujemy się na skrzyżowaniu, odwraca się do mnie i mówi zły:

- Nie pojechała. Nie była w stanie, nie chciała widzieć Arona. Miałem ci powiedzieć to w takiej odległości od domu, żebyś nie miała szans po nią wrócić.

- Co? - Patrzę na niego otępiała, a Harry burczy coś do siebie. - Jak to ,,została"?

- Jade, ona na prawdę ciężko to przeżywa - zaczyna tłumaczyć Louis, ale ja mu przerywam:

- Jesteś w stanie sobie wyobrazić, co poczuje teraz Aron? Nie było jej z nim przez ostatni czas, nie pojechała do niego, nie prosiła go, żeby został, a teraz nie przyjdzie na pogrzeb? Przecież ona się nad sobą użala! - Wyrzucam ręce pod sam sufit samochodu.

- Nie użala. Nie daje sobie rady, to różnica. Sama wszystkich utwierdzałaś w tym, jaka to wyjątkowa była ich przyjaźń. Nie tylko Aron bardzo to przeżył - broni jej zawzięcie Tomlinson, na co od razu się zamykam, bo nie mam siły się z nim kłócić. Nie ma prawa bronić Susan w tej sytuacji, w tym momencie przegięła.

- Ugh - jęczę, kiedy opieram się plecami o fotel. - Świetnie.

Reszta drogi mija nam w ciszy, podczas której zastanawiam się, co ja do cholery powiem Black'owi, kiedy zapyta, gdzie jest Susan? Wymyślić, że się rozchorowała? Złamała obie nogi? Może w ogóle nie będę o to pytał?

Zaczynam panikować, kiedy orientuję się, że nie mam żadnej awaryjnej wersji dla przyjaciela, a jesteśmy pod kościołem. Wychodzę z samochodu i od razu dostrzegam samochód pana Dana na miejscu obok. Rodzice przyjeżdżają parę sekund później. Rozglądam się po tym miejscu. Jest stosunkowo dużo samochodów. Ale chyba nie umiem tego obiektywnie ocenić, na pogrzebie byłam kilka razy w życiu. Nie wiem co można nazwac ,,normą”.

Staję na palcach i rozglądam się po wszystkich twarzach, żeby znaleźć jedną, właściwą. Aron stoi przy wejściu do kościoła, w ogóle nie słuchając co mówi do niego jego ciocia. Oznajmiam Harry'emu i Louis'owi, że zaraz wracam, po czym przemierzam dzielący mnie od Black'a dystans.

- I pamiętaj, że cię kocham – Słyszę, zanim Lucy wchodzi do kościoła. Aron kiwa niemrawo głową, jakby miał głęboko gdzieś to co właśnie usłyszał. Podchodzę niepewnie bliżej, ale od razu uspakajam się, bo widzę, że Aron zobaczywszy mnie, uśmiechnął się na moment.

Witam go, po prostu go przytulając. Zasypuję przyjaciela pytaniami jak się trzyma, czy znalazł sobie coś do mieszkania w Polsce, jak z papierami na studia. Wszystkie automatyczne pytania, które zadaję mu nieustannie od pięciu dni. Aron nie pyta wprost o Susan, ale między opowieścią o tym, że Liam i Zayn też gdzieś tu są, widzę, że dyskretnie się za nią rozgląda.

- Siądę gdzieś z tyłu, nie chcę się rzucać w oczy – dodaje chłopak, przeczesując palcami włosy do tyłu.

- Mogę iść z tobą, też nie lubię być na pierwszym planie – proponuję mu, na co ten tylko kiwa głową.

Podczas mszy nikt z nas się nie odzywa. Ani słowem. Ja, Aron, Louis i Harry nie jesteśmy w stanie nic powiedzieć. Emocje przytłaczają nas zdecydowanie za bardzo. Każdy ma ochotę zrobić coś innego – w moim przypadku jest to wybuch płaczu. Podczas niektórych z bardziej wzniosłych momentów, Aronowi zaczynają drgać dłonie, który od razu łapię w swoje, mając przeczucie, że to daje mu trochę otuchy. Każda pieść coraz bardziej mnie dołuje, nie mogę wytrzymać siedzenia tutaj. Dłonie zaczynają mi się pocić, serce łomotać, a głowa pulsować. Nie mogę znieść tego wszystkiego, a o ile dosyć dobrze radziłam sobie z tym, żeby unikać myślenia na ten temat, tak godzina tutaj dała mi na to aż nadmiar czasu. Z jednej strony chcę już stąd wyjść i wrócić do domu. Z drugiej wiem, że jestem coraz bliższa rozstania z Aronem. Nie jestem w stanie przekonać go do tego, żeby został. Jedynym powodem, który jego zdaniem jest wart tego wszystkiego, jest zapewne Susan. Ale jej tutaj nie ma. Patrzę w bok na profil przyjaciela. Jest skupiony, ma ściągnięte brwi, ściska moją dłoń, a wzrok ma utkwiony w trumnie. W ten widok wplata się w mojej głowie obraz jego twarzy, gdy krzyczał na Susan z mojego balkonu, że ma wcześnie wrócić z randki z Jack'iem.

Wtedy hamulce puszczają. Nie dość, że pewna część mojego najukochańszego przyjaciela bezpowrotnie odeszła, to teraz fatum zła jakie za nami chodzi chce odebrać mi również jego całego. Zaczynam cicho szlochać, spuszczając głowę w dół. Aron mocniej ściska moją dłoń, myśląc chyba, że to ta ceremonia mnie tak rozkleja. Kręcę głową, jakbym mówiła cały czas ,,nie”. Po pięciu dniach dotarło do mnie coś, co Susan zrozumiała od razu. Aron odchodzi. I nie ma od tego ucieczki. W każdym miejscu czułabym się teraz tak samo okropnie jak tutaj.

Kiedy jestem zmuszona przemaszerować na cmentarz, prawie słabnę, bo nagle przytłacza mnie to, jak bliskie jest nasze pożegnanie. Aron wypuszcza mnie z objęć, żeby podejść trochę bliżej trumny. Wyję w chusteczkę, nie mogąc sobie poradzić. Wszystko naraz się wali.

Potem pamiętam tylko urywki sytuacji. Harry, który stoi za mną, a za chwile pozwala mi wypłakiwać się w tors. Potem to, że nie mogę patrzeć jak trumna jest opuszczana do ziemi i zasypywana. Płaczący Aron.

I nagle coś, co w ogóle nie pasuje do scenerii. Dziewczyna, wysoka i chuda, wbiega między tłum, który powoli zaczyna się rozchodzić. Wszyscy obrzucają ją zdziwionym spojrzeniem. Poza mną, moimi rodzicami, Leną, Lucy, Danem, Harrym i Louis'em.

Susan Fox przebija się przez tłum, tym samym zwracając na siebie uwagę Arona. Chłopak odwraca się w jej stronę, wycierając rękawem oczy. Opuszcza rękę i patrzy jak zamurowany jak dziewczyna biegnie do niego, po czym rzuca się w jego ramiona. Przytula go z całej siły, wybuchając głośnym płaczem. Mocno zaciska dłonie na jego marynarce, po czym mówi:

– Nawet się nie waż wyjeżdżać z kraju. Masz iść na studia, zostać w Londynie, pomagać cioci i dać mi czas, żeby mogła wszystko przemyśleć. No i dać mi szansę, żeby znowu zrozumieć, jak cholernie mi na tobie zależy – bełkocze przez łzy, ale skoro ja jestem w stanie usłyszeć co mówi, Aron na pewno też ją rozumie.

Zakrywam usta dłonią, kiedy dzieje się jeszcze dziwniejsza rzecz. Aron Black kiwa głową. Zgadza się. Zostaje. 

------------------

JAK TEN JEBANY ROZDZIAŁ NIE DODA SIĘ TERAZ, TO NIE WIEM CO ZROBIĘ.