Rozdział trzydziesty szósty

Louis's P.O.V

Biorę głęboki oddech i po raz ostatni sprawdzam, czy naszyjnik spoczywa w mojej kieszeni. Poprawiam wiszącą luźno na moim ramieniu torbę, po czym zabieram się do wchodzenia po drabinie. Ramię dokucza mi, ale staram się tym nie przejmować. Przemowa Harry'ego odebrała mi pewność siebie. Potrzebuję wsparcia, głosu, który powie mi, że tak właśnie należy postąpić. Czasem mam serdecznie dość swojej uległości.

Wzdycham, kiedy podciągam się na ostatni szczebel, a już po chwili chwytam w dłoń metalową barierkę. Mogę się pożegnać z możliwością swobodnych refleksji, bo za chwilę wejdę do pokoju, gdzie obecność Susan wpłynie na mnie jak narkotyk, czyli będę zachowywał się jak otępiały debil. Przekładam nogę przez metalową barierkę, a kiedy staję na balkonie, przestępuję kilka razy z nogi na nogę. Jakby to miało mi w czymś pomóc. Podciągam do góry drabinę, o której prawie bym zapomniał, i w duchu staram się dodać sobie otuchy. Popycham uchylone drzwi balkonowe i wchodzę do ciepłego pomieszczenia. Dopiero ta różnica temperatur uświadamia mi, jak zimno jest na dworze. Susan siedzi tyłem na łóżku, ale jestem pewny, że wie o mojej obecności.

- Możemy zacząć nasz babski wieczór – mówię z uśmiechem, po czym ściągam buty.

Rozglądam się po pokoju Jade i pierwsze co rzuca mi się w oczy, to wszechobecny chaos. Nic nie ma sensu. Ustawienie mebli jest kompletnie absurdalne. Prawie tak samo jak rozmieszczenie rzeczy na półkach. Stoję tak chwilę, oglądając wszystko, kiedy dochodzi do mnie pociągnięcie nosem. Susan siedzi pochylona do przodu i zakrywa twarz dłońmi. Markotnieję i podchodzę do niej.

- Jest ciężko, wiesz? Ciężko się z nim rozstać – mówi i patrzy na mnie zrozpaczona.

- Ta cała sytuacja to nieporozumienie. Susan, nie musisz się z nim rozstawać – Siadam obok niej i przyciągam ją do siebie. Niech mi wierzy, wiem, jak jest ciężko. Dziewczyna opiera głowę na moim ramieniu i dodaje:

- Czuję się strasznie w tej sytuacji. Nie wiem co mam myśleć o Jack'u, nie wspominając o Aronie. Boli mnie brzuch, kiedy tylko zaczynam na nowo to wszystko analizować. Wszystko się okropnie skomplikowało – Ociera spływające z jej brody łzy.

Jej głos robi się coraz bardziej piskliwy. Obracam nas tak, że siedzimy naprzeciwko siebie, a ja staram się wychwycić jej spojrzenie.

- Posłuchaj – Staram się mówić spokojnym, kojącym głosem. Nie wiem, czy w moim przypadku w ogóle wykonalne, ale się staram. - Musisz, przynajmniej teraz, przestać o tym myśleć. Jesteś zmęczona dniem, prześpij się.

- A poza całym tym chujowym dniem, jest jeszcze jeden, bardziej chujowy. Wczorajszy – stwierdza histerycznym głosem. - Nawet ci nie podziękowałam.

- Dziękowałaś mi milion razy...

- To nigdy nie wystarczy – Kręci głową i spogląda na mnie smutno. - Jesteś najlepszą osobą, jaką ostatnio miałam szczęście poznać – Uśmiecha się blado, a ja kręcę się nerwowo, ale odwzajemniam gest. Chyba się stąd ulotnie, z dwojga złego wolę spać na balkonie, niż musieć to znosić. Sięgam ręką do tylnej kieszeni spodni i mówię:

- Mam dla ciebie coś, co może trochę złagodzić sytuacje. Nie mówię, że wszystko będzie dobrze, ale...

- Nie, Louis. Dostałam od ciebie za dużo w ostatnim czasie. Teraz, jedyne czego potrzebuję, to ty – stwierdza ostro, a ja otwieram szerzej oczy. - Nie chcę od ciebie nic. Oprócz ciebie, oczywiście. O ile to ma jakiś sens.

Naciąga podwinięte rękawy bluzy na ręce i opada na poduszki za sobą. Uśmiecha się blado i wpatruję się w sufit. Światło lampy odbija się od jej załzawionych policzków. Trzymam zaciśniętą rękę na zawieszce schowanej w kieszeni.

- Nienawidzę ludzi. Oprócz Jade, ale ona chyba nie jest człowiekiem – mówi nagle dziewczyna, na co patrzę na nią zdruzgotany. Toczę wewnętrzną walkę z samym sobą. Ona utrudnia mi bycie dobrym. - No i ciebie. Cóż, jesteś znośny – Parska śmiechem, na co kąciki moich ust unoszą się ku górze. Nie, nie tak miało być. - Skoro jesteś facetem i jesteś jedynym, którego toleruję, musisz się ze mną ożenić – Wzdycha, a ja cały sztywnieje i patrzę na nią zdziwiony. Podnosi głowę i uśmiecha się do mnie. - Żartuję. Po prostu tylko ty mi zostałeś. Nie chcę się na tobie zawieść – Zaciska usta, ciągle się uśmiechając. Tak pięknie uśmiechając...

- Nie zawiedziesz – mówię, rozluźniając zaciśnięte na krzyżu palce. Zawieszka wysuwa mi się z dłoni, a ja kładę się obok niej, starając się jakoś odwrócić jej uwagę od minionego dnia. Będę przez to miał kaca moralnego do końca życia.

Opieram głowę na poduszce i przekręcam się tak, żebym mógł obserwować dziewczynę. Ku swojemu zadowoleniu, dostrzegam, że przestaję płakać.

- Czasami mam ochotę zapomnieć o wszystkim, a przynajmniej o ostatnim miesiącu. To chyba dla mnie za trudne. Myślisz, że mogę się jeszcze wycofać? - pyta, przekręcając się na drugi bok.

- Myślę, że nie da się uciec od czegoś, czego się jest częścią – stwierdzam poważnie.

- Myślisz, że jestem częścią waszego popieprzonego życia?

- Jak najbardziej – Uśmiecham się szeroko.

- O nie, to najgorszy z możliwych scenariuszy – Marszczy nos, na co ja przewracam rozbawiony oczami. - Mogę przez to przejść, pod warunkiem, że mi pomożesz.

- Masz moje słowo. Mogę przysiąc na małego palca – Wystawiam w jej kierunku dłoń, a ona oplata mój palec swoim.

- Mam wrażenie, że już wcześniej to zrobiłeś. Nie przysięgałeś mi niczego? – pyta, a ja wzruszam ramionami. - Okej, przejdziemy przez to całe gówno razem.

- Nie ma innej opcji - oświadczam uroczyście.

- Nie wiem czemu, ale kiedy z tobą jestem, to czuję się dziwnie spokojna – Patrzy na mnie spod zmarszczonych brwi.

- Harry twierdzi, że mam ADHD, więc to trochę podejrzane.

- ADHD? Całe szczęści, że Harruś jest w pełni zdrowy. No, poza paraliżem twarzy – oburza się.

Zanim jednak wymyślić coś, żeby stanąć w obronie przyjaciela, dziewczyna przysuwa się do mnie i wtula we mnie.

- Przepraszam, że jesteś workiem treningowym moich emocji – szepcze.

- Lubię nim być. O ile w jakiś sposób ci to pomaga.

- Pomaga jak nic innego. Może mówię to często, ale dziękuję, że ze mną jesteś.

Do tej pory miałem w sobie jakieś złe przeczucie. Dziwny niepokój i kujący ucisk w klatce piersiowej. Teraz wszystko ustępuje. Mam coś jeszcze powiedzieć, ale czuję, że muszę dać dziewczynie spać. To na pewno nie miejsce i czas na poważne rozmowy. Muszę po prostu z nią być. Gładzę ją po plecach i staram się wygrać walkę z moimi uczuciami, które szarpią mną na wszystkie strony, mając niezłą zabawę z tego, w jaki stan mnie wpędzają.

Jade's P.O.V

Patrzę z niedowierzaniem na Harry'ego, który dalej szczerzy się do mnie wesoły. Zaciskam usta, żeby nie zacząć krzyczeć ze szczęścia.

- To czyste szaleństwo - stwierdzam z niedowierzaniem. - Nierealne. 

Podnoszę się, tak, że dalej siedzę okrakiem na jego brzuchu. Przenoszę przed oczy list i ponownie czytam jego zawartość. Przyciskam go piersi i oddycham ciężko. 

- Cieszysz się? - pyta chłopak.

- Jak nigdy w życiu - Wzdycham i zaciskam oczy.

- Miłe zakończenie dnia?

- Lepiej być nie mogło - mówię.

Schodzę z chłopaka i siadam na łóżku. Jeszcze raz patrzę na swoje nazwisko, pierwsze zdanie, pieczątkę na dole.

- Okazujesz szczęście w zbyt dziwny sposób. Powinnaś skakać ze szczęścia - stwierdza Harry. Odwracam się w jego kierunku, niechętnie odrywając się od lektury. Leży wsparty na ramionach i przypatruje mi się. 

- Nawet nie wiesz, jak bardzo bym chciała - mówię drżącym z podniecenia głosem. Wypuszczam głośno powietrze, starając się uspokoić. 

Gdybym teraz się opanowała i całkowicie dotarłoby do mnie, co trzymam w rękach, zaczęłabym piszczeć. Chyba wolę pozostać w swoim otępiałym stanie. 

Czuję, że materac ugina się, a po chwili Harry wstaję. Przeciera oczy i odchodzi w stronę swojej torby. 

- Idę do łazienki - informuje, schylając się, żeby wydostać potrzebne rzeczy. - Możesz sobie tutaj posiedzieć i dalej udawać nieprzytomną.

Marszczę brwi i mierzę go wzrokiem. On nic nie rozumie. Chłopak opuszcza pokój, a ja wracam do pochłaniania listu wzrokiem. Z moich poczynań wyrywa mnie dźwięk telefonu. Patrzę na wyświetlacz i widzę, że dostałam wiadomość. Od Arona. List wypada z moich rąk, a ja rzucam się, żeby ją przeczytać.

od: Aron

Tonę w ,,Count on me" Bruno Mars'a. 

Jestem totalnym idiotą . 

O, akurat leci wers: 

You'll always have my shoulder when you cry

I'll never let go

Never say goodbye

Przytłaczające, nie sądzisz?

Patrzę przez chwilę na wiadomość. Ta piosenka kojarzy mi się tylko i wyłącznie ze wspólnymi chwilami w Skrzeczącej Przystani. Muszę coś odpisać, ale nie mam pojęcia w jaki sposób zareagować.  Odkładam telefon na bok i podpieram głowę na rękach. Zwariuję. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin przeszłam przez wszystkie znane mi nastroje. A teraz spadłam na samo dno. Kładę się na łóżku i decyduję, że odpiszę Aronowi rano. Dzisiaj jestem zbyt zmęczona psychicznie, a przede mną cała noc. Włączam telewizor, stojący pod drugą ścianą, i staram się zagłębić w którąś z bajek disney'a. Susan jest ich wielką fanką, więc ma ich nagrane całe multum. Przeglądam wszystkie po kolei, aż w końcu zatrzymuję się na Shreck'u. Otwieram pierwszego energetyka i popijam go leniwie. 

- Myślałem, że zastanę cię w lepszym stanie - Wyrywa mnie z zamyśleń nad mentalnością Osła, Harry. 

- Połóż się już - mruczę, robiąc mu miejsce obok siebie. Chłopak marszczy brwi, ale posłusznie udaje się na drugą stronę łóżka. 

- Czyli jesteś dzisiaj moją nianią? - pyta, siadając na materacu.

- Powiedzmy - Wzruszam obojętnie ramionami. 

- Coś się stało? - Nie daje mi spokoju.

Zastanawiam się, czy chcę mu mówić o wszystkim. Zresztą, nie da mi spokoju, więc prościej powiedzieć o wiadomości od Arona i o tym, jak podle się czuję. 

Wyciągam w jego stronę telefon, odblokowując go i włączając wiadomość od Arona. Harry przebiega wzrokiem po ekranie, po czym kiwa głową, na znak, że mogę już zabrać urządzenie. 

- Nie daję mi to spokoju. Nie zniosę myśli, że kilka lat naszej przyjaźni legnie w gruzach - Kręcę z niedowierzaniem głową. 

 - Mam przeczucie, że to wszystko rozejdzie się po kościach. Będzie dobrze, Księżniczko - Trąca mnie w ramię, a ja odganiam go ze śmiechem.

- Ewoluowałeś i teraz przepowiadasz też przyszłość poza snami? - pytam.

- Tak, jestem jak pokemon.

- Właśnie widzę. 

Oboje spoglądamy na ekran telewizora, akurat kiedy Ogr ratuje z opresji Osła.

- Lubię ten film. Oglądałem go kiedyś z rodzicami  - Harry opiera się plecami o zagłówek i skupia całą swoją uwagę na telewizorze. 

- Mogę zapytać, co się z nimi stało? - Patrzę na niego niepewnie.

- Nie możesz - prycha, po czym obraca się na bok.

- W takim razie, idź spać - nakazuję z bladym uśmiechem.

Harry wywraca oczami i włazi pod kołdrę.

- Masz zamiar tu leżeć? - jęczy. Kiwam w odpowiedzi głową i znowu biorę łyka swojego napoju. - Zniszczysz sobie wątrobę.

- Zniszczę to ja ci twarz, jak się w końcu nie zamkniesz - denerwuję się i patrzę na niego zła. Obrzuca mnie wrogim spojrzeniem, ale kładzie głowę na poduszkę i przymyka oczy. Łóżko skrzypi, kiedy obracam się, żeby odłożyć na bok puszkę.  Przecieram zaspane oczy i staram się nie dać za wygraną i nie zasnąć. 

- Moja mama pochodzi z bardzo bogatej rodziny - mówi cicho Harry, a ja patrzę na niego zdziwiona. Ma zamknięte oczy i mówi tak niewyraźnie, że prawie w ogóle go nie rozumiem. - Tata żeruje na jej pieniądzach. Nie mieli ślubu, a kiedy w końcu się na niego zdecydowali, zażądałem podpisania intercyzy. Powiedziałem mamie, że nie wierzę w ich miłość i ma do wyboru, albo podpisze intercyzę, albo się wyprowadzę. Tak znalazłem się w Londynie - Wzdycha przeciągle i wkłada ręce pod poduszkę. - Nawet nie wiem czemu ci to mówię...

- Bo nie jestem odpowiednią osobą, żeby ze mną o tym rozmawiać - Kiwam oszołomiona głową. 

- Właśnie - mówi, po czym ziewa, a ja wracam spojrzeniem na telewizor.

Harry's P.O.V

Wchodzę przez furtkę na jakiś ciemny plac. Czuję dreszcz na plecach, ale coś mi mówi, że nie chcę wiedzieć, co go wywołało. Staram się nie skupiać na tym, co widzę kątem oka. Nie  chce widzieć. Staram się opanować swoje ciało, jednak ono ciągnie mnie w stronę komórki na placu. Przemierzam dystans, z każdym krokiem uświadamiając sobie, że nie wygram z samym sobą. Moja ręka podnosi się i łapie za klamkę. Cała moja dłoń dygocze, kiedy naciskam, a drzwi ustępują. Nie chcę podnosić wzroku, ale muszę. W pomieszczeniu nie ma niczego, oprócz kartki na przeciwnej ścianie. Przez wszechobecną ciemność nie jestem w stanie nic odczytać. Mrużę oczy, kiedy czuję, że to znowu się dzieję. Moje ciało niesie mnie w jej stronę. Nie, nie, nie. Odrywam kartkę od ściany i przenoszę ją na wysokość swoich oczu. 

Z trudem odczytuję wiadomość:

,, Lepiej nie widzieć. Ona nie lubi, gdy się na nią patrzy. Nie patrz w górę. Nie patrz w górę. Nie patrz w górę"

- Harry, dasz sobie radę, nie krzycz. Myśl o mnie, jestem prawdziwa, tylko ja. Reszta to sen, zwykły sen.

Znad mojej głowy dobiega świszczący oddech, który zbliża się coraz bardziej i przeradza w histeryczny śmiech.

Szeleszczący dźwięk zamazuje się. Zaciskam ręce mocniej na czymś, co wydawało mi się być kartką. 

Ciepła dłoń spoczywa na mojej, starając się ją rozluźnić. 

- Tak, tak dobrze. Zwykły sen, najzwyklejszy. Walcz z tym - Słyszę. Staram się opanować. Zaciskam mocniej zęby. Nic nie działa. Nabieram mocno powietrza, a po chwili otwieram oczy. Energetyk Jade jest rozlany, z telewizora dobiega spokojne ,,Hallelujah", a ja jestem coraz bardziej rozkojarzony. Zrywam się do pozycji siedzącej i patrzę na zdenerwowaną dziewczynę.

- Obudziłem Dana?

- Myślę, że nie. Spokojnie - Kładzie mi dłoń na ramieniu. 

- Udało się? Ile spałem?

Głowa boli mnie, jakby ktoś przyłożył mi do niej rozżarzony pręt. Zrywam się z miejsca i podchodzę do okna. 

- Koło godziny. Zawsze to coś - mówi Jade zrezygnowanym tonem, spojrzawszy wcześniej na zegarek. - Zdrzemnij się jeszcze trochę. Jesteś bardzo zmęczony.

- Nie, nie mam zamiaru tego znosić. Mam dość - warczę, a złość wzbiera we mnie w zastraszającym tempie.

- Harry - wzdycha Jade i również się podnosi. Podchodzi do mnie, a ja obrzucam ją bojowym spojrzeniem. Zaczęła mnie właśnie bardzo irytować.

- Nie będę się bawił w to domowe przedszkole ani chwili dłużej - burczę i zaplatam ręce na piersi. 

- Wróć do łóżka, prześpij się jeszcze trochę, proszę cię - Przeciera twarz dłońmi i widzę, że jest zmęczona. Bardzo dobrze, może zaśnie.

- Nie wrócę. 

- Nie? - pyta i patrzy na mnie.

- Nie - stwierdzam ostatecznie.

- To nie. To sobie tam stój - Podnosi ręce do góry i obojętnie wraca do łóżka. Co?

- Nie obchodzi cię to?

- Obchodzi, ale co mam zrobić? Jesteś już dużym chłopcem, a skoro twoim zdaniem lepiej stać jak wielki, obrażony pięciolatek przed oknem, niż w końcu się wyspać, to proszę bardzo - rzuca przez ramię obojętnie, po czym siada na łóżku i chwyta w dłoń pilota.

Patrzę na nią przez chwilę, ale kompletnie nie zwraca na mnie uwagi. Musiałem albo ją skrajnie wkurwić i jest w stanie jakiego wcześniej nie znałem, albo ma po prostu tak tragiczny humor, że nic ją już nie obchodzi. Obstawiam, że to ta druga opcja, więc nie spuszczając z niej wzroku, siadam cicho na drugim końcu łóżka. Zawsze mogę ją denerwować, kiedy będzie miała lepszy humor. Teraz to i tak nie ma sensu, skoro i tak jest na skraju. Kładę się przodem do niej i patrzę na nią do góry. Uśmiecha się i przenosi wzrok na moje oczy. 

- Dobranoc, Panie Ciemności.

- Tak. Dobranoc. 

Jade's P.O.V

Kiedy o siódmej rano schodzę po sznurze na dół, mam wrażenie, że umieram. Budziłam Harry'ego co najmniej co godzinę. Jest gorszy niż dziecko. Oczy zamykają mi się na samą myśl o łóżku po drugiej stronie ulicy.

Pan Ciemności postanowił wstać chwile temu, stwierdzić, że jest już bardzo wyspany, ubrać się i na koniec oznajmić, że idzie kosić trawę. Oczywiście, wyśmiałam go. Nie ma prawa ruszać żadnej pieprzonej kosiarki przed południem. Przebiegam przez ulicę, a puste puszki dzwonią w mojej torbie. Podbiegam pod sam balkon i na oślep chcę złapać drabinę. Otwieram szeroko oczy, kiedy orientuję się, że pod moimi palcami jest tylko powietrze. Pieprzeni idioci mi ją zabrali! Patrzę ze złością w górę. Drzwi do mojego pokoju są zamknięte od wewnątrz, drabiny nie ma. Świetnie, lepiej nie było. 

- Susan! - krzyczę stłumionym głosem. - Zginiesz marnie! 

Tupię nogą, kiedy dochodzi do mnie bolesna prawda. Zostałam perfidnie wyrzucona z mojego własnego domu. Rozglądam się w poszukiwaniu odpowiedzi na moje pytanie, jak do cholery mam się dostać do domu?!

Szalony pomysł przychodzi mi do głowy, kiedy widzę, że dzieciaki z sąsiedztwa zostawiły na chodniku długi patyk. Może uda mi się złapać nim koniec drabiny.

Zanim zdążę racjonalnie pomyśleć o wszystkich niebezpieczeństwach, jakim jest na przykład wybicie sobie oka, stoję pod balkonem i macham rękami jak oszalała, trzymając w jednej z nich długi patyk, który ledwo dostaje spodu barierki. Przeklinam w duchu mój niski wzrost. Podskakuję, kiedy nagle czuję, że drabina spada w moją stronę. Odskakuję na bok, a ostatni szczebel zawisa w miejscu, w którym przed chwilą stałam. Uśmiecham się z ulgą i zaczynam ładować się na górę. Mam wrażenie, że zaraz zasnę, a sąsiedzi zastaną mnie w pozycji leniwca, wiszącego akurat na drzewie.

Po ciężkich katorgach wdrapuję się w końcu na upragniony balkon i szczerzę się do siebie triumfalnie. Przeżyłam okropną noc, okropny poranek i jestem tak blisko upragnionego łóżka, że nic nie jest w stanie zepsuć mi humoru. Oprócz zamkniętych drzwi.

Naprawdę? Naprawdę?!

Uderzam czołem o szybę. Susan leży odwrócona tyłem i wątpię, żeby udałoby mi się ją obudzić. Przebłysk ostatniej nadziei pojawia się, gdy zauważam, że okno jest uchylone. Wkładam rękę do środka przez szczelinę, która okazuję się być stanowczo za mała. Wspinam się na palce i staram się dosięgnąć klamki. Wyciągam rękę jeszcze bardziej i w końcu - chwytam. Przekręcam ją, po czym uwalniam się z pułapki. Ręka boli mnie od anormalnego wysiłku, kiedy w końcu wchodzę do MOJEGO pokoju. Susan leży przytulona do Louisa, który oplata ją ramieniem i przytula do siebie. Su musiała płakać przez sen, bo na jego koszulce widnieją jeszcze ślady łez. Ziewam i obchodzę łóżko dookoła. Siadam po jednej stronie i klepie Louis'a w ramię.

- Idź już sobie - nakazuję, a on mruczy niezadowolony. - Serio, Louis, spierdalaj, jestem zmęczona.

- Mamo, daj mi spokój - odzywa się i zakrywa twarz.

Zaciskam usta i patrzę na niego z politowaniem. 

- Nienawidzę ludzi - stwierdzam, a Susan parska śmiechem przez sen. 

********

Ostatecznie udaję mi się zwlec z łóżka Louisa i wyrzucić go z domu. Jest bardzo niezadowolony, ale kiedy wygrażam się, co mu zrobię, jak zaraz nie wyjdzie, rezygnuje z dalszej rozmowy.

Rzucam się na łóżko, a Susan od razu kładzie na mnie swoją nogę, jak zawsze z resztą. Nie protestuję, nie mam na to siły. Chcę po prostu iść spać. Odespać przynajmniej kilka tych okropnych godzin.

******

Kika upragnionych godzin snu okazało się być dwiema, gdyż Pan Ciemności skutecznie zadbał o to, abym się nie wyspała. 

Wyjechał z kosiarką na plac pana Dana, twierdząc, że czuję niezwłoczną potrzebę, by teraz kosić. Kiedy do mojego pokoju wpadają pierwsze dźwięki warkotu silnika, nie zwracam na to uwagi. Kiedy nie ustają po kilkunastu minutach, zrywam się z miejsca i biegnę na balkon. 

- Czy w tym twoim chłopskim rozumie, jak ktoś chcę się wyspać, to znaczy, że się opierdala?! - krzyczę. - Stałoby ci się coś, gdybyś raz był ludzki?

- Nie byłbym sobą! - odpowiada, po czym wraca do jeżdżenia kosiarką w tę i z powrotem. Podnoszę brwi do góry i stwierdzam, że dla tego człowieka nie ma ratunku. Nadaję się tylko do odstrzału.

Niewyspana, zła i głodna schodzę na dół. Susan siedzi przy stole z moimi rodzicami. Jest w trochę lepszym humorze, ale widzę po niej, że dalej zamartwia się wszystkimi sprawami na raz. 

- Dzień dobry - burczę i rzucam się na krzesło. 

- Słonko, spałaś dobrze? - pyta zatroskana mama.

- Nigdy nie było lepiej - rzucam sucho, po czym wyciągam rękę po kromkę chleba.

Rodzice rezygnują z pomysłem rozmowy ze mną. Kończą swoje śniadanie i żegnają się z nami, bo bardzo szybko muszą jechać do firmy.  Nie rejestruję poprawnie niczego co się dzieję. Susan mówi coś do mnie, na co ja tylko kiwam głową.

- Rano obiecałam tacie, że zrobimy u niego obiad dla wszystkich. Wiesz, jak on polubił Harry'ego? - Dochodzi do mnie. Kiwam głową i zastanawiam się, jak można ominąć proces żucia czegoś, bo jest on bardzo męczący. - Dlatego musisz szybko się zebrać, jedziemy do sklepu - Podnosi się z miejsca, a ja patrzę na nią zdruzgotana. Dlaczego akurat ja mam jechać?  

Wszystko dzisiaj jest jednym, nieśmiesznym żartem. A opowiada go nie kto inny, a sam Harry Styles. 

Susan trajkocze jak najęta, kręcąc się po kuchni. Podaje mi tabletki, wkłada naczynia do zmywarki i opowiada o wszystkim na raz. Na wszystko tylko potakuję i się zgadzam.

- Więc ustalone - Zatrzymuje się nagle i wyciera dłonie w ścierkę. - Dzisiaj robimy z chłopakami obiad u mojego taty, na który zapraszamy twoich rodziców. A teraz idziemy do sklepu, wstawaj - ponagla mnie. 

- Idziecie do sklepu? - pyta Lena, która akurat schodzi z dołu. - Pójdę z wami, jestem umówiona.

Pozostawiam to bez komentarza. Nie wiem, czy chodzi jej o Liam'a, Ewangesreline, czy Bóg wie kogo. Może iść i zając moje miejsce obok Susan w niezwykłej wycieczce do pobliskiego spożywczego. Opieram głowę na blacie, ale Su skutecznie spycha mnie z krzesła, przez co prawie ląduję na ziemi. 

Mamrocząc niezadowolona, udaję się na górę, żeby udawać, że w jakikolwiek sposób zależy mi na wyglądzie. Czeszę włosy i wchodzę pod prysznic, który, o dziwo, trochę mnie rozbudza. 

Po niespełna kwadransie schodzę na dół, gdzie Susan czeka na mnie gotowa. Jakby nasza wycieczka nie była wystarczająco niezwykła, przyjaciółka postanawia jeszcze bardziej ją udoskonalić i bierze ze sobą psy, które, o zgrozo, ja mam prowadzić. 

Jestem wytargana na ulicę przez Bruna, który uważa za świetną zabawę pomysł wciągnięcia mnie pod samochód.

**********

Ostatecznie wracamy do domu, obładowane siatkami, zmęczone jeszcze bardziej niż do tej pory. No, o ile w moim przypadku jest to w ogóle możliwe. Lena poszła gdzieś ze swoją dziewczyną, więc zostałyśmy same z noszeniem rzeczy. 

Zanim zdążę siąść na chwilę na kanapie, jestem wyciągnięta do domu obok. Pan Dan jest w pracy, a my okupujemy kuchnie, w której Susan ma zamiar pokazać, że jest najlepszym kucharzem na całej planecie. Harry, który jest dzisiaj w wyjątkowo dobrym nastroju, podjął wyzwanie i teraz oboje starają się przekonać mnie i Lou, że każde z nich jest lepsze od drugiego. Louis stara się mnie trzymać przy życiu, ale po którymś z kolei żarcie z serii:

,,Które ze zwierząt jest bardziej pracowite: mrówka czy pszczoła? - Mrówka, bo nie traci czasu na bzykanie." kazałam mu się ode mnie odwalić.

- Masz - mówi Susan, stawiając przede mną laptopa. - Znajdź mi przepis na Rafaello, skoro i tak nic nie robisz.

Podnoszę smętnie głowę i patrzę na nią sceptycznie. Nie będę niczego szukać, czuję, jakby umierała. W kuchni rozchodzą się przyjemne zapachy. Harry smaży kolejną porcję naleśników, których mamy tyle, że moglibyśmy wykarmić całe wojsko. Albo mojego tatę i pana Dana. 

- Tu nie ma nic o żadnym cieście - marudzę, przeglądając kolejną stronę wyszukiwarki. - Jedyne co znalazłam, to informacja, że nie da się zjeść łyżki cynamonu. 

- Ja bym zjadł - oznajmia wesoło Harry, przewracając placek na drugą stronę.

- Tak, czego ty byś nie zrobił? - Przewracam oczami, a chłopak ogląda się gwałtownie.

- Zakład? - pyta.

- Tak, tylko o co? - Podnoszę na niego wzrok i widzę po jego minie, że to nie jest dobry pomysł. 

- Jeżeli wygrasz, przez rok będę odpowiadał na każde twoje pytanie. 

- Dobra - zgadzam się, pewna swojego. - Jeżeli ty wygrasz, przez rok będę mówiła ci o jakimś absurdalnym fakcie ze swojego życia, kiedy tylko sobie zażyczysz. Stoi? - Podnoszę jedną brew.

- Stoi - oznajmia, po czym zaczyna rozglądać się w poszukiwaniu cynamonu, a ja wracam do poszukiwania przepisu. 

W pewnej chwili zatrzymuję swoje palce nad klawiaturą, a przez głowę przechodzi mi dziwna myśl. Wpisuję w wyszukiwarkę: ,,Sny - przepowiednie".

Jedyne co wyskakuję jako wynik, to kontakt z wróżką Florą, która za niewielką opłatę wyjaśni każdy sen. Zmieniam hasło na: ,,Sny- przepowiednie śmierci".

Odnajduję adres do strony z legendami...irlandzkimi legendami. Otwieram szeroko oczy i zaczynam czytać tekst:

,,...i powiązał pakt z szatanem, w którym napisane było, że każdą śmierć bliskiego zobaczy, ale będzie go sama kostucha co noc nawiedzać, aż po kraniec życia jego. Zwać go będą Somniator Mortem, a przekleństwo jego...."

źródło: Narodowa Biblioteka w Irlandii

Oszołomiona tłumaczę zwrot ,,Somniator Mortem,".

- Zrobiłem to Jade!  - krzyczy Harry, krztusząc się i dławiąc. - Był ohydny, ale zrobiłem to.

- Wszyscy bijemy ci brawo, nigdy nie widziałam czegoś bardziej powalającego - Dochodzi do mnie głos Susan.

- Somniator Mortem - powtarzam po cichu.

- Co powiedziałaś? - pyta Louis, nachylając się do mnie.

- Somniator Mortem. Śniący Śmiercią. Somniator Mortem - Patrzę przerażona na Harry'ego, który podchodzi do mnie i odwraca w swoją stronę laptopa.

--------------------------

Hejo!!

Moje kochane pysie, bardzo dziękuję, że tu jesteście <3 To takie wspaniałe mieć was :D Znowu nie mam siły na notkę, bo znowu jest 3:30 :_:

Bardzo wam dziękuję, że jesteście tu ze mną, a bloga odwiedziliście już prawie 40 000 :O 

Kocham was!

Oprócz tego, mam bardzo ważne ogłoszenie: 

Victorious został nominowany do bloga miesiąca :) Jeśli chcecie oddać na niego swój głos, wystarczy, że wejdziecie na: spis1d.blogspot.com 

Po lewej stronie macie sondę, którą mam w planie umieścić na blogu. 

Jeszcze raz, dziękuję wam bardzo mocno <3

Kocham waaas!!

P.S

Ma ktoś dobry sposób na muszki owocówki? :( Bo mi się te pizdy rozmnożyły w pokoju :(